روغنهای قیر طبیعی در حرارت پایین و در مدت زمانی زیاد توسط تبخیر، جدا شده‌اند و به همین دلیل پایداری قیرهای طبیعی در رویه‌های سیاه آسفالت جاده و اندودهای آب بندی از قیرهای نفتی بیشتر است.
قیر نفتی از پالایش نفت خام در حرارت زیاد و زمان كوتاه تولید می‌شود. Asphalt Cement در گرمای زیاد مایع بوده و با كم شدن گرما، لزج، خمیری، سفت و سخت می‌شود. حرارت دادن بیش از حد به قیر باعث تبخیر بیش از اندازه روغنهای معدنی آن و چسبندگی قیر را كاهش می‌دهد.
قیر موم دار برای ساختن رویة سیاه مناسب نیست زیرا موم خاصیت كشسانی قیر را كم می‌كند و باعث می‌شود رویه سیاه حالت فنری خود را از دست داده و شكننده شود. رویه سیاه در سرما جمع شده و در آن تنش كششی پیدا می‌شود. وقتی این تنش از حد تحمل رویه آسفالتی یخ زده زیادتر شود رویه می‌تركد. هر چه پارافین قیر نفتی كمتر باشد به قیر معدنی نزدیكتر است و برای ساختن رویه مناسبتر است. تنها پارافینهای بلوری را می‌توان از قیر جدا نمود و بخش غیر بلوری به حالت كلوئیدی باقی می‌ماند. به غیر از پارافین آسفالتین، اكسیژن و روغنهای معدنی هم در كیفیت قیر تأثیر دارند. هر چه نفت خام سنگین‌تر باشد مواد آسفالتین بیشتری از آن استحصال می‌شود. اصولاً نفت خام سبك به دلیل تولید مواد میان تقطیر زیاد جهت تولید قیر استفاده كمتری می‌شوند اگر چه تولید قیر بر پارامترهای مختلف دیگری نیز ارتباط دارد كه عموماً مسایل دانش و تكنولوژی پالایش و مسایل اقتصادی را نیز شامل می‌شوند.